Huan Ramon Himenes

Juan Ramón Jiménez Mantecón (Moguer, Andaluzija, 24. prosinca 1881. - San Juan, Portoriko, 29. svibnja 1958.) je španjolski književnik (liričar) i nobelovac.

Jimenez je počeo pisati kao petnaestogodišnjak te je svoju prvu knjigu objavio s 19 godina. Obrazovao se na Jezuitskoj akademiji pokraj Cadiza te je nakratko studirao pravo na Sveučilištu u Sevilli. Radio je dvadesetak godina kao urednik mnogobrojnih časopisa i prevodio. Bolovao je od depresije.

Smatran je predstavnikom modernizma i jednim od pjesnika Generacije '98. Njegov rad se tijekom godina mijenja i pomalo udaljava od modernizma. Poznat je po tome što je zastupao i kultivirao tzv. čistu poeziju (španjolski poesía pura)

Nakon što je izbio Španjolski građanski rat, a on se protivio frankizmu, żivio je neko vrijeme u egzilu na Kubi da bi 1946. našao drugi dom u San Juanu, Portoriko, u kojem je 1958. i umro.

Bibliografija (prva izdanja na španjolskom jeziku)

* Almas de violeta, 1900
* Ninfeas, 1900
* Rimas, 1902
* Arias tristes, 1903
* Jardines lejanos, 1904
* Elejias puras, 1908
* Elejias intermedias, 1909
* Las hojas verdes, 1909
* Elejias lamentables, 1910
* Baladas de primavera, 1910
* La soledad sonora, 1911
* Pastorales, 1911
* Poemas majicos y dolientes, 1911
* Melancolìa, 1912
* Laberinto, 1913
* Platero y yo, (prva verzija) 1914
* Estio, 1916
* Sonetos espirituales, 1917
* Diario de un poeta reciencasado, 1917
* Platero y yo, 1917
* Eternidades, 1918
* Piedra y cielo, 1919
* Segunda antolojia poética, 1922
* Poesia, 1923
* Belleza, 1923
* Cancìon, 1936
* Voces de mi copla, 1945
* La estacion total, 1946
* Romances de Coral Gables, 1948
* Animal de fondo, 1949

VJEČNOSTI

Vječnosti, ljepoto
sama, kad bih mogao
da te pjevam, u tvom jedinom srcu,
kao što ti mene u mome pjevaš,
u večeri koje su jasne od smirene radosti!

Kad bi u svojim posljednjim zanosima
osjetila da sam u tebi,
i da si sva opita,
kao što ti mene cijeloga opijaš!

Kad bih bio - neizreciv -
miris, svježina, glazba, uzbuđenje
u beskrajnom čistom proljeću
tvoje unutrašnje bezmjerne potpunosti!



ETERNIDAD

Eternidad, belleza
sola, ¡si yo pudiese,
en tu corazón único, cantarte
igual que tú me cantas en el mío
las tardes claras de alegría en paz!

¡Si en tus éstasis últimos,
tú me sintieras dentro
embriagándote toda,
como me embriagas todo tú!

¡Si yo fuese, inefable,
como tú en mi instantánea primavera,
olor, frescura, música, revuelo
en la infinita primavera pura
de tu interior totalidad sin fin!

JA NISAM JA

Ja nisam ja.
Ja sam taj
što hoda pored mene, a ne vidim ga;
kojega, katkada, vidim,
i kojega, katkada, zaboravljam.
Taj što šuti, spokojan, kad govorim,
taj što oprašta, blag, kada mrzim,
taj što šeće tamo gdje mene nema,
taj što će ostati uspravan kad ja umrem.




Yo no soy yo.
Soy este
que va a mi lado sin yo verlo,
que, a veces, voy a ver,
y que, a veces olvido.
El que calla, sereno, cuando hablo,
el que perdona, dulce, cuando odio,
el que pasea por donde no estoy,
el que quedará en pie cuando yo muera.

SAMOĆA

Svo si u sebi, more, pa ipak
kako si bez sebe, kako samo,
kako daleko, uvijek, od sebe samog!

Otvoreno u tisuću rana, svakog časa,
kao i moje čelo,
tvoji valovi odlaze, poput mojih misli,
i dolaze, odlaze i dolaze,
ljubeći se, rastajući se,
s vječnim upoznavanjem,
more, i nepoznavanjem.

Ti jesi a ne znaš,
srce ti udara, a ne osjećaš ...
Kakva potpunost samoće, more samo!



SOLEDAD

En ti estás todo, mar, y sin embargo,
¡qué sin ti estás, qué solo,
qué lejos, siempre, de ti mismo!

Abierto en mil heridas, cada instante,
cual mi frente,
tus olas van, como mis pensamientos,
y vienen, van y vienen,
besándose, apartándose,
con un eterno conocerse,
mar, y desconocerse.

Eres tú, y no lo sabes,
tu corazón te late y no lo sientes...
¡Qué plenitud de soledad, mar solo!

POSLJEDNJE PUTOVANJE

... Otići ću. A ptice će ostati
pjevajući;
i ostat će vrt moj sa svojim zelenim stablom
i svojim bijelim zdencem.

Svake večeri nebo će biti plavo i spokojno;
i zvonit će, kao i večeras,
zvona sa zvonika.

Umrijet će oni koji su me voljeli;
i svijet će se obnavljati svake godine;
a u uglu mog vrta rascvala i okrečena
lutat će duh moj, nostalgičan...

Otići ću; i bit ću sam, bez ognjišta, bez stabla
zelenog, bez zdenca obijeljena,
bez neba plava i spokojna ...
A ptice će ostati pjevajući.



EL VIAJE DEFINITIVO

Y yo me iré. Y se quedarán los pájaros
cantando.
Y se quedará mi huerto con su verde árbol,
y con su pozo blanco.

Todas las tardes el cielo será azul y plácido,
y tocarán, como esta tarde están tocando,
las campanas del campanario.

Se morirán aquellos que me amaron
y el pueblo se hará nuevo cada año;
y lejos del bullicio distinto, sordo, raro
del domingo cerrado,
del coche de las cinco, de las siestas del baño,
en el rincón secreto de mi huerto florido y encalado,
mi espíritu de hoy errará, nostáljico...

Y yo me iré, y seré otro, sin hogar, sin árbol
verde, sin pozo blanco,
sin cielo azul y plácido...
Y se quedarán los pájaros cantando.

ČASOVITI POVRATAK

Bože moj, kakva, kakva li je bila?
- O srce lažno, neodlučni duše! -
Je l' bila dodir lahora kad puše?
Il' proljeća u bijegu brza krila?

Bila je tako prozračna i laka
ko sjeme na vjetru ... Nevidljiva
ko što je osmijeh kad se u smijeh skriva.
Mutna u zraku ko drhtaj barjaka.

Barjak i osmijeh i sjemenka mala,
proljeće junsko, lahor iz daljine ...
Luda li i tužna tvoga karnevala!

Promjenljivost tvoja u ništa se skrila
- o sjećanje slijepo, o pčelo gorčine! -
Ne znam što si bila, a znam da si bila.



RETORNO FUGAZ

¿Cómo era, Dios mío, cómo era?
—¡Oh corazón falaz, mente indecisa!—
¿Era como el pasaje de la brisa?
¿Como la huida de la primavera?

Tan leve, tan voluble, tan lijera
cual estival villano... ¡Sí! Imprecisa
como sonrisa que se pierde en risa...
¡Vana en el aire, igual que una bandera!

¡Bandera, sonreír, vilano, alada
primavera de junio, brisa pura...
¡Qué loco fue tu carnaval, qué triste!

Todo tu cambiar trocose en nada
—¡memoria, ciega abeja de amargura!—
¡No sé cómo eras, yo qué sé qué fuiste!

[center]POSLEDNJE PUTOVANJE

Otići ću. A ptice će ostati pevajući;
i ostaće vrt moj sa svojim zelenim stablom
i svojim belim zdencem.

Svake večeri nebo će biti plavo i spokojno;
i zvoniće, kao i večeras,
zvona sa zvonika.

Umreće oni koji su me voleli;
i svet će se obnavljati svake godine;
a u uglu mog vrta rascvala i okrečena
lutaće duh moj, nostalgičan...

Otići ću; i biću sam, bez ognjišta, bez stabla
zelenog, bez zdenca obeljenog,
bez neba plava i spokojna ...
A ptice će ostati pevajući.

***
EL VIAJE DEFINITIVO

Y yo me iré. Y se quedarán los pájaros cantando;
y se quedará mi huerto, con su verde árbol,
y con su pozo blanco.

Todas las tardes, el cielo será azul y plácido;
y tocarán, como esta tarde están tocando,
las campanas del campanario.

Se morirán aquellos que me amaron;
y el pueblo se hará nuevo cada año;
y en el rincón aquel de mi huerto florido y encalado,
mi espíritu errará, nostálgico...

Y yo me iré; y estaré solo, sin hogar, sin árbol
verde, sin pozo blanco,
sin cielo azul y plácido
Y se quedarán los pájaros cantando.

NE

Dok ja prolazim, more mi,
za trenutak, reče: da.

A onda, odjednom,
po stotinu, po hiljadu puta: Ne!
ponavljajući ga do u stravičnu beskonačnost.
Ne, ne! Ne!! Ne!!!, sve više,
sve jače sa noći. -

Njegova poricanja
slivaju se u jedno ko talasi.

- Ne, ne, ne, ne, ne, ne, ne, ne, ne, ne!

I celo more, tamo ka Istoku, samo je
jedno beskrajno, crno, kruto i hladno
ne!

PASTORALA

Zlatio je mesec reku
- svezina u praskozorje!-
Valjahu se morem vali
obojeni sjajem zore.

Zarilo se polagano
slabacko i tuzno polje.
Iskidana pesma cvrca
osta i plac taman vode.

Bezase u spilju vetar,
uzas put kolibe svoje;
krila su se otvarala
u zelenom borju gore.

Umirahu zvezde retke,
vrh planine rudeo je;
pevala je lastavica
kraj bunara, tamo dole.