Sve lepote Srbije...

Djavolja Varos



Đavolja
varoš je retki prirodni fenomen koji se nalazi na Radan planini u
blizini Kuršumlije, oko 90 kilometara jugozapadno od Niša. Čine je 202
kamene figure koje su nastale dugotrajnim i strpljivim radom prirode.

Čudno
izvajane a još čudnije poređane zemljane figure, divljina erozivne
čelenke, voda čudnog ukusa i mirisa, mistika i tajanstvenost koju
stvaraju zvučni efekti dok duva vetar utacali su na maštu lokalnog
stanovništva da lokalitetu da naziv „Đavolja Varoš“, a sve ove čudne
prirodne pojave objašnjava legendama koje je vekovima izmišljao. O
„Đavoljoj Varoši“ postoje mnoge legende.

Dunav

Petrovaradinska tvrdjava

Soko-Grad



U
kanjonu reke Moravice, oko 2 km južno od Sokobanje, na strmom i skoro
nepristupačnom uzvišenju nalaze se ostaci srednjovekovnog utvrđenja.
Utvrđenje je nepravilne osnove, većih dimenzija i verovatno je podignuto
na temeljima antičkih građevina. Sastoji se od Donjeg i Gornjeg grada.
Donji grad je uglavnom razrušen, sem delova bedema, četvorougaone kule i
glavne kapije koja je najbolje
očuvana. Gornji grad – citadela je na stenovitom grebenu koji je
odvojen od Donjeg grada. U okviru Gornjeg grada nalazi se najviša
četvorougaona kula sa puškarnicama. Oko nje je dublji prokop. Postoje
još dve pravougaone kule, nešto niže, povezane dužim zidom koji je imao
otvore za topove. Ulaz u Gornji grad bio je kroz donju kulu. Očuvana je i
cisterna za vodu, zasvedena kamenom i usečena u stenu. U njoj su nađene
keramičke cevi za dovod kišnice. Utvrđenje je građeno tokom XIII i XIV
veka da bi već početkom XV veka, tačnije 1412, bilo opustošeno i
uništeno od strane odmetnika Muse. Postoje podaci da ga već sledeće,
1413. drže Turci. Arheološka istraživanja su vršena 1980–1982. godine.

OPLENAC

Krajem XVIII veka Oplenac je bio
slobodan zahvat šume. Ovo područje bilo je okruženo hrastovim drvećem, a
ta račvasta i kriva stabla bila su vrlo pogodna da se od njih pravi
oplen - drveni delovi na volovskim konjima, otuda i naziv Oplenac. U
vreme Prvog srpskog ustanka protiv Turaka 1804. godine, koji je započeo
vožd Karađorđe, ovaj prostor se koristio za vojne manevre i neposrednu
odbranu obližnjeg topolskog grada. Rivalska dinastija Obrenovića
zanemarila je ovo utvrđenje Karađorđevića. Karađorđev sin, knez
Aleksandar, koji je vladao od 1842. do 1858. godine, obnovio je očeve
vinograde i podigao kuću i još jednu kuću, najverovatnije za poslugu.
1903. godine, Karađorđev unuk Kralj Petar I je prionuo da unapredi
uništeni grad Topolu. Kralj je odlučio da sazida Zadužbinu, mesto
(mauzolej) u kome će članovi dinastije Karađorđevića naći večni mir.
Kralj Petar I izabrao je brdo na Oplencu i tu sagradio crkvu Sv. Đorđa.
To je postalo važno istorijsko mesto u srcu Srbije. Na hiljade turista i
poštovalaca dinastije Karađorđevića dolazi ovde svake godine.


Crkva

Zadužbinska
Crkva Setog Đorđa, izgrađena je u srpsko-vizantijskom stilu. To je
petokupolna građevina, sa velikom glavnom kupolom i četiri manje, koje
su nešto niže i nalaze se na krajevima ravnokrakog krsta.
Ispod
glavnog kubeta nalazi se masivni polijelej od bronze prečnika 9 metara,
težak 1500 kilograma. Naopako postavljena kruna u polijeleju simbolizuje
tugu srpskog naroda zbog propasti srpskog carstva na Kosovu 1389.
godine.
U Oplenačkoj crkvi sabrane su kopije iz 60 srpskih manastira.
U mozaiku je urađeno 725 slikanih kompozicija (513 u hramu i 212 u
kripti) na kojima se nalazi 1500 figura. Ukupna površina mozaika je 3
500 m². Ugrađeno je oko 40 miliona staklenih kockica, koje imaju 15 hiljada nijansi boja, a izrađene su u Italiji i Nemačkoj.
U
kripti se nalazi 39 grobnica sa nadgrobnim pločama od dečanskog oniksa.
Na Oplencu je sahranjeno dvadeset dva člana dinastije: dva sarkofaga se
nalaze u gornjem delu hrama, u severnoj pevnici je sarkofag kralja
Petra I (1844 – 1921), a u južnoj sarkofag Karađorđa Petrovića (1762 –
1817), dok je u kripti sahranjeno 20 članova dinastije, među kojima i
dva vladara, knez Srbije Aleksandar Karađorđević (1806 – 1885) i kralj
Jugoslavije Aleksandar I Karađorđević (1888 – 1934).

Manastir Mileseva




Manastir
Mileševa je srpski srednjevekovni manastir. Nalazi se na šestom
kilometru od Prijepolja na reci Mileševci. Zadužbina je Kralja
Vladislava Nemanjića sina Stefana Prvovenčanog, a unuka Nemanjinog.
Sazidan u XIII veku. Ako se povežu istorijske vesti
i svedočanstva na freskama zidanje i slikanje Mileševe stavlja se u
doba između 1219. i 1235. godine. Zidan je u raškom stilu po ugledu na
ranije vladarske zadužbine Studenicu i Žiču.U priprati, koju je kralj
Vladislav dogradio 1235. godine, položio je mošti svog strica svetog
Save. Njih su Turci 1594. godine prilikom osvajanja preneli na Vračar
(Beograd) i spalili, u pokušaju da slome srpski duh.
Mileševa je
jedno od najznačajnijih duhovnih i umetničkih središta srpskog naroda.
Veliki značaj u narodu je stekao posle prenošenja moštiju Sv. Save iz
Trnova 1236. godine. Više od tri veka bio je grobnica Svetog Save.

U
Mileševi je 1377. godine krunisan kralj Tvrtko I Kotromanić za kralja
Bosne i Srbije. Mileševa se u to doba nalazila na teritoriju njegove
države.



Freske Manastira Mileševa predstavljaju najviši
domet evropskog slikarstva 13. veka. Grcki freskopisci su morali
prilagoditi svoj rad raškom arhitektonskom stilu svetinje. Na severnoj
strani narteksa su prikazani svi predstavnici dinastije Nemanjića do
Kralja Vladislava - on je naslikan poslednji sa leve strane, držeći
model svoje zadužbine Mileševe u rukama, sledeći do njega je njegov
stariji brat Radoslav i dalje njihov otac, Kralj Stefan Prvovenčani,
držeći skiptar u ruci. Svetačke figure Vladislavljevog ujaka, Svetog
Save i njegovog dede, Stefana Nemanje /čija je polovina portreta
uništena tokom obnove manastira/, nastavljaju ovaj red velikodostojnika
dinastije Nemanjic prema Istoku. Svi likovi su potpuno realni, za šta su
freskopisci pokazali veliki interes, te se ovi portreti vladara
ubrajaju u njihove najvernije prikaze. Takodje, ovde je jasna namera
oslikavanja psihofizičkih obeležja svakog prikazanog vladara. Ovo je
prvo predstavljanje loze Nemanjića na zadužbini, te je u svim kasnijim
zadužbinama Nemanjića oslikavanje vladarske porodice postalo uobičajeno.
Okrenuta prema lozi Nemanjića je naslikana osnivačka kompozicija -
Bogorodica vodi Kralja Vladislava sa modelom svoje zadužbine Mileševe ka
Hristu. Iznad ove scene je čuvena kompozicija „Sveti svedoci na
Hristovom grobu" sa freskom Belog andjela, koji je kasnije postao jedno
od obeležja Srbije i Srba.

Planina Rudnik


Rudnik,
planina koja dominira Sumadijom, nalazi se oko 100 km juzno od Beograda,
odnosno 15 km od Gornjeg Milanovca. Varosica Rudnik je smestena izmedju
500 i 700 m nadmorske visine. Na Rudniku ima osam vrhova iznad 1.000
mnv, a najvisi je Cvijicev vrh (1.132m), ranije poznat kao Veliki
Sturac.

Rudnik cini hidrografski cvor u Sumadiji, razvodje
izmedju slivova Velike Morave, Zapadne Morave i Kolubare. Sa severne
srane planinu opkoljava Jasenica, desna pritoka Velike Morave, sa
zapadne i zorisni kraci Despotocice (koja protice kroz G. Milanovac,
uliva se u reku Dicinu, zatim u Cemernicu i daljim tokom odlazi do
Zapadne Morave), a sa juzne i jugoistocne Gruza, takodje leva pritoka
Zapadne Morave.
Rudnik je izvoriste najvecih sumadijkih reka. Pored
pomenutih tu je i Lepenica, desna pritoka Velike Morave. Znatan deo
planine je pod sumom sa pretezno bukovim stablima, a ima i hrasta,
javora i mleca.

Zahvaljujuci izuzetnoj sumovitosti, prirodnim
stazama zdravlja i blizini velikih gradova, Rudnik je pogodan za razvoj
letnjeg i zimskog zdravstvenog, skolskog, sportskog i lovnog turizma.
zbog svojih izvanrednih klimatskih uslova ( velika osuncanost tokom
hodine, vazdusna strujanja, visoka jonizacija vazduha, nezagadjena
prirodna sredina) jos 1922. dogine Rudnik je bio proglasen za vazdusnu
banju. Varosica i planina su povezane asfalniim putem i velikim brojem
staza dravlja, a postoje i tereni za male sportove. Gosti mogu da
planinare do Cvijicevog vrha i strmog vulkanskog uzvisenja Ostrvice, na
kome se nalaze ostaci Jerininog grada. Gradovi su ostaci turske varosi i
tvrdjave podignute na srpskom utvrdjenju zvanom Rudnik u kome je umrla
prokleta Jerina, a nedaleko su rusevine mislimanske bogovolje Mise. Na
Fudniku je bikoo ostataka antickog (rimskog) i srednjevekovnog
rudarstva. Moderni povrsinski kopovi uglavnom su unistili te ostatke.
Turisti mogu da posete obliznja istorijska mesta Oplenac i Takovo,
manastire Vracevsnicu, voljevcu i Nikolje, a okolina Rudnika pruza
mogudnost za lov na visoku i sitnu divljac.

Izmedju vrha Javor i
Cvijicevog vrha (sa njegove jugoistocne strane) nalazi se rezervat
prirode, prirodno dobro "Veliki Sturac" prvi put stavljeno pod zastitu
1956. godine kao strogi prirodni rezervat, povrsine 8 hektara. Spada u
prorodna dobra I kategorije - prirodno dobro od izuzetnog znacaja.

OSTRVICA
je uzvisenje u okviru Rudnickog masiva koje dominira selima Varnice,
Zagradje, Dragolj i Trudelj u opstini Gornji Milanovac. Nadmorska visina
vrha je 758 metara. Po poreklu, Ostrvica predstavlja ostatak razorene
vulkanske kupe. Zbog svog polozaja, Ostrvica je u srednjem veku bila
znacajna jer se na njoj nalazilo vojno utvrdjenje, ciji se ostaci i
danas mogu videti na samom vrhu. legenda kaze da je utvrdjenje podigla
prokleta Jerina, koja je umrla u obliznjem Rudniku. Ostrvica ja krajem
maja 2009. godine proglasena za spomenik prirode.

vrđenje da su Rimljani znali za vrnjačke mineralne izvore i da su ih
upotrebljavali iznosi još Feliks Kanic, svojim putopisom „Proučavanje
rimskih spomenika u Kraljevini Srbiji” s kraja XIX veka. On navodi da
su se vrnjačke terme nalazile južno od kastruma u selu Gračacu, ali
prilikom radova na kaptažama i uređenju, tokom XIX veka, na terenu nije
bilo vidljivih ostataka ili oni koji su radili nisu umeli da ih
prepoznaju.
Na tragove rimskog vremena naišlo se slučajno, pri
kaptaži toplih izvora s proleća 1924. godine. Tada je na dubini od 2,40
m otkrivena vertikalna, pravilno isklesana stena iz čijeg je otvora
isticala topla mineralna voda. Kod toplog izvora u steni
pronađeno je oko 200 komada rimskog novca, koji pripadaju periodu od
Avgusta do Valentinijana. Neposredno pored Rimskog izvora, na približno
istoj dubini, nađeni su ostaci prvog poznatog bazena za kupanje. Bazen
je punjen toplom mineralnom vodom iz posebnog izvora koji je bio
uklesan u steni u vidu omanjeg bunara. U bazenu je pronađeno 60 komada
rimskog novca od kraja I do druge polovine IV veka, jedan prsten i
jedan ključ.
Voda ovog izvora kaptirana je posebno jer je imala
nižu temperaturu i slabiju mineralizaciju od ostalih izvora otkrivenih
1924. godine. Izvor je uređen, postavljene su dve kolonade mermernih
stubića, koje su na krajevima imale po kandelaber. Do izvora se
silazilo stepenicama sa obe strane. Posle Drugog svetskog rata ovaj
izvor je bio pokriven betonskim pločama i sklonjen od lica javnosti.
Njegovo ponovno oživljavanje izvršeno je 1989. godine, kada je nad
izvorom postavljena staklena piramida, po idejnom rešenju arh. Mihajla
Mitrovića.

Vrnjačka Banja je privredni, politički i kulturni centar opštine sa ukupno
14 naselja na prostoru od oko 240km². Na području opštine
živi oko 25.000 stanovnika, a sama Banja ima oko 10.000 stanovnika.
Vrnjačka Banja se nalazi u centralnom delu Republike Srbije, na
43° 23' severne geografske širine i 20° 54' istočne geografske
dužine, oko 200 km južno od Beograda. Banjsko naselje je delom
na blagim, obroncima planine Goč prema Zapadnoj Moravi i delom
u pitomim dolinama Vrnjačke reke i Lipovačke reke.

Zavisno od položaja pojedinih delova naselja nadmorska visina
se kreće od 220 do preko 300 metara. Sa juga, istoka i zapada
Banja je zaklonjena planinom Goč i njenim ograncima, dok je sa
severa zaštićena vencem Gledićkih planina i nije izložena jakim
vetrovima. Uže planinsko područije Vrnjačke Banje, sa planinom
Goč, deo je ogromnog šumsko-planinskog kompleksa Kopaonika, koje
predstavlja zaleđe Vrnjačke Banje i prostire se prema jugu. Pored
Goča (1.147m) i Kopaonika (2.017m), tu su još i Željin (1.785m),
Jastrebac (1.492m) i Stolovi (1.375m). To ogromno šumsko prostransvo
od stotine hiljada hektara dočarava šumsko-planinski ambijent
Vrnjačke Banje. Čitavo šire planinsko turističko područje Banje
izbrazdano je zelenim kotlinama kroz koje protiče niz brzih planinskih
potoka i rečica na svom putu prema Zapadnoj Moravi. Svi ovi potoci
i rečice obiluju planinskom pastrmkom. Veće reke, pored Zapadne
Morave, su još Ibar na zapadu i Rasina na istoku regiona.

Na turističkoj mapi Srbije Kopaonik zauzima posebno mesto. Kopaonik je
najveći planinski masiv u Srbiji dužine 75 km i širine 40 km. Najviši
deo planine je površina zvana Ravni Kopaonik, oko koje se dižu Suvo
Rudište sa Pančićevim vrhom (2017 m), Karaman (1934 m), Gobelja (1834
m) i drugi.

Kopaonik je dobio ime po kopanju rude. Na ovoj
planini kopana je ruda pre dolaska Rimljana na ove prostore. Naročito
su bili poznati rudnici u kojima je kopana ruda iz koje se dobijalo
srebro. Kao što je poznato, u srednjevekovnoj Srbiji srebro je smatrano
najdragocenijim metalom. U pisanim dokumentima Kopaonik se pominje kao:
Caponi, Coponich, Coparenich, Copono, itd.
Nalazi se 270 km južno od Beograda i 100 km od Kraljeva.

Do Turističkog centra Kopaonik može se doći iz više pravaca:
• Ibarskom magistralom od Kraljeva preko Biljanovca i Jošaničke Banje i od Kosovske Mitrovice i Raške preko Rudnice
• Autoputem, od Pojata preko Kruševca, Brusa i Brzeća.

Planinu Kopaonik naročito atraktivnom čini prepoznatljiv pejzaž sa gustim
četinarskim šumama (smrča i jela) na višim delovima i mešovitim bukovim
i hrastovim šumama, u nižim delovima Kopaonika, pašnjaci, livade, kao i
istaknuti planinski vrhovi sa kojih se pruža pogled do Šar planine,
Komova i Stare planine.

Na planini ne može da vlada jedan
klimatski tip, kao u nekoj manjoj kotlini ili nekom sličnom zemljišnom
obliku, već je ona različita na planinskim grebenima od one u podgorini
same planine.

Poznato je (uglavnom planinarima i smučarima) da
je Kopaonik planina sa dosta sunčanih dana u godini. Obdanica na
Kopaoniku je najduža oko 22. Juna i traje 15 časova i 13 minuta, a
najkraća je oko 22. Decembra i traje 8 časova i 47 minuta. Godišnja
vrednost osunčavanja u oblasti Kopaonika raste od oko 1.900 časova na
severu i istoku, do oko 2.150 časova na jugu. Sunce sija u svim mestima
najduže u Julu, a osunčavanje je najmanje u Decembru.



Kopaonik, zajedno sa Starom planinom, Šar planinom i Prokletijskim masivom, spada
u najsunčanije predele u Srbiji. Srednje trajanje sunca, svedeno na
idealni horizont u najvišem delu Kopaonika, je oko 1.900 časova
godišnje.

Takodje, jedan od važnih podataka za sve posetioce
Kopaonika, svakako je snežni pokrivač i njegovo trajanje. Sneg se
najduže zadržava na Kopaoniku u odnosu na druge naše planine - prosečno
212 dana.

Na Ravnom Kopaoniku zabeleženo je da je sneg pao u Julu 1955. godine i Avgustu 1981.
godine. Visina snežnog pokrivača, kao možda najvažniji podatak za
posetioce - turiste i sportiste koji dolaze na Kopaonik, iznosi čak i
do 2 m. Snega najviše ima u Januaru i Februaru.

Za donošenje odluke o poseti Kopaoniku i adekvatnu organizaciju života posetilaca na
njemu, potrebno je navesti još jedan meteorološki podatak, a to je broj
tmurnih (oblačnih) i vedrih dana.

Zahvaljujući razredjenom vazduhu sa smanjenim parcijalnim pritiskom, planinska klima
ima lekovitiji efekat na ljudski organizam od klime u primorju. Boravak
na ovoj planini preporučuje se astmatičarima i pušačima, jer u
potpunosti eliminiše napade astme i pušačkog bronhitisa. Deca koja
često posećuju Kopaonik stiču sposobnosti za bolje podnošenje fizičkih
napora, a upravo zbog toga su i profesionalni sportisti česti gosti
najpoznatijeg zimskog turističkog centra u Srbiji.

Djerdapska Klisura





Najveća
i najlepša klisura Evrope, jedinstven prirodni ambijent u donjem toku
Dunava, nacionalni park. Klisura je duga oko 100km i preseca karpatsku
planinsku pregaču između Panonskog basena na zapadu i Vlaškopontijskog
basena na istoku. Proteže se od Golupca gornjom klisurom preko
Ljupkovske kotline,Gospođinog vira, Donjomilanovačke kotline do Kazana
(veliki i mali Kazan). Desna obala Dunava u Đerdapskoj klisuri obiluje
kulturnoistorijskim znamenitostima. Tu je nastala i jedinstvena
predneolitska kultura Lepenskog Vira sa najstarijom sakralnom
arhitekturom i monumentalnom skulpturom Evrope (VI - V milenijum
p.n.e.). Veliki značar Đerdap je imao dok je predstavljao severnu
granicu Rimskog carstva. Od početka I veka u njegovim stenama usecani su
putevi, podizana utvrđenja i naselja. Put kroz Kazan nastao je
99.-103.godine, u vreme vladavine cara Trajana, o čemu i danas svedoći
Trajanova tabla, prvobitno postavljena 1,5m iznad rimskog puta, koja se
zbog akumulacionog jezera morala podići kako ne bi bila potopljena
zajedno sa većim delom puta.

Etno Selo-Moravski konaci




Samo 90 km od Beograda,
Evropskim koridorom 10, na samo 1 km od autoputa i Velike Plane očekuje
vas Etno selo „ Moravski konaci „ . U potpuno prirodnom ambijentu,
Konaci će vam pružiti oazu mira, tišine i odmora u ambijentu starog
srpskog sela sa kraja 19. veka. Ovaj po mnogo čemu jedinstveni
turistički kompleks u Srbiji otvoren je 15. decembra 2007. godine.

Čitav
kompleks se prostire na površini od 4. 5 ha i sastoji se od naselja za
konačenje i sportsko – rekreativnog dela sa jezerom i Aqua parkom sa 3
bazena.

KALEMEGDANSKA TVRDJAVA





Kalemegdan je mesto gde postoje, jedni pored drugih, spomenici
rimskih legija, vizantijskog grada, slovenskog, turskog i austrijskog
Beograda.

Beogradska tvrđava i park Kalamegdan nalaze se na
krajnjem, severnom delu pobrđa Šumadije, na Beogradskom rtu koje se
uzdiže iznad samog ušća Save u Dunav.

Za stare Grke, to je bio kraj poznatog sveta, predvorje hiperborejskih vetrova.

Beogradska tvrđjava zauzima jednu od najfascinantnijih tačaka
sakralne i profane geografije Evroazije i predstavlja jednu od 3
strateške tačke u Evropi pored Istambula na istoku i Lisabona na zapadu.

U svojoj dugoj i burnoj istoriji Beogradska tvrđava koju su
zapadnoevropski hrišćani zvali "predvorje hrišćanstva" a Turci "vratima
ratova" bila je najlepša početkom XV veka kada je bila despotska i
renesansna i XVIII veka kada je bila austrijska i barokna. Današnji
ostaci Beogradske tvrđave odavno nisu fortifikacija. Danas Kalemegdanski
park i Beogradsku tvrđavu znamo po ruži vetrova, Sahat kuli, Crkvi
Ružici i SV. Petke, Vojnom muzeju, Pobedniku, Zoo vrtu....

Petrovaradinska tvrdjava

Uzice

Enlarge this image Click to see fullsize

Ужице је град у општини Ужице, у Златиборском округу, у Републици Србији. Према попису из 2002. у њему је живело 54.717 становника (према попису из 1991. било их је 53.607).

Лежи на обалама реке Ђетиње. Очуване су средњовјековне рушевине тада већ врло важног града. Ужице је било сједиште партизанске армије у јесен 1941. године. 1946. године име је промијењено у Титово Ужице у част Јосипа Броза Тита, а старо име је враћено 1992. године. Ужице је центар металне и индустрије машина и гајења воћа.

Nacionalni Park Đerdap – Gvozdena Kapija Dunava


Upoznajmo Gvozdenu Kapiju Dunava koja obližnjom netaknutom prirodom Nacionalnog
Parka "Đerdap" površine preko 63.608 hektara i zaštićenom zonom 93.968
hektara,raskošno bogatom izvanrednim primercima flore i faune osnažuje um, dok
istraživanje najvećeg prirodnog i arheološkog muzeja u Evropi obnavlja
duh, noseći Dunavom daleko sve brige smirujućim zvucima dunavskih
vetrova. Polazeći od Golupca, odličnog mesta za plovidbu, zahvaljujući
širini reke Dunav i stalnim vetrovima koji ovde "caruju", nakon posete
Golubačke tvrđave iz 14. veka sa osam visokih kula, stiže se do najduže
rečne klisure u Evropi. Oduševljava susret sa Gvozdenom Kapijom
istraživanjem klisure Dunava veličanstvene lepote duge 96,5 km koju je
stvorila priroda, sa svojim spektakularnim delima, arheološkim
nalazištima Lepenski Vir, Padina i Vlasac iz doba mezozoika, koji
vraćaju vreme 10000 godina unatrag !
Pored tri predivne klisure, dva kanjona izvanredne lepote koji
pružaju nesvakidašnji pogled sa strmih litica planinskih vrhova visine
800 metara iznad toka Dunava, ovde su i tri prostrane rečne kotline i
preko 1000 pećina i vrtača smeštenih u regionu na udaljenosti od oko
150 km. Miroč je planina koja krije mnoge tajne, čuda prirode i
raskošne vrednosti očuvane samo za ljubitelje prirode, ali i pravi raj
za avanturiste, ribolovce i lovce. Ovde se sa lakoćom nalaze : u
dubinama Dunava veliki primerci smuđa i soma, u gustim šumama hrasta i
zimzelenog rastinja visoka divljač poput jelena, srne, divljeg vepra,
zeca, te u nedostupnim visinama kristalnog neba - orlovi ! Na čitavom
toku Dunava kroz Srbiju, zahvaljujući specifičnom strateškom položaju,
smešteni su arheološki lokaliteti od izuzetnog značaja iz
praistorijskog doba i perioda Rimskog Limesa, kao i sredjovekovna
utvrđenja od kojih je teško odabrati omiljeno. Stoga, dobrodošli na
Đerdap, radi doživljaja herojski odvažnih rimskih careva Trajana ili
Tiberijasa ili bilo kog od mnogobrojnih rimskih velikana ovog podneblja
Uspomene sa ispiranja zlata u zlatonosnoj reci Pek ili istraživanja
Rajkove Pećine duge 2.304m, kao i "mistični magični ritual" ostaju u
dugom sećanju. Ovi trenuci su "pojačani" jedinstvenim tradicionalnim
specijalitetima kraja, serviranim u očuvanom prirodnom ambijentu ili
nesvakidašnjoj toplini rustičnog seoskog domaćinstva "kao iz mašte",
što je iznad svakog očekivanja !

Nacionalni Park Fruška Gora


Fruška Gora je oniži planinski masiv koji se prostire u dužini od oko 80 km u
panonskom bazenu između reka Dunava i Save, koju krasi najviši vrh
Crveni cot, visine 539 m. Pored manjih i većih naselja sa mnoštvom
voćnjaka i vinograda, Fruška Gora u svojim pojedinim delovima krije i
pravu divljinu guste šume naseljene jelenima, srndaćima i divljim
svinjama, kao i niskom divljači. Na padinama Fruške Gore nalaze se
listopadne šume, u kojima preovladuju hrast, lipa, grab i drugo drveće.
Na nićim planinskom stranama šume su pretećno iskrčene i tu su
pašnjaci, vinogradi i voćnjaci. Na aluvijalnim zemljištima nalaze se
vrbove i topolove šume, kao i livade.
Na meliorisanim terenima gaje se biljke koje zahtevaju više vlage, kao
što su šecerna repa, suncokret, kukuruz, povrće. Na slatinama, koje su
najmanje plodne, prostiru se pašnjaci, a na nekim mestima stvoreni su
ribnjaci. Plodno zemljište, obilje vode i umerena klima čine poznato
fruškogorsko vinogorje. Plemenite vrste vinove loze daju kvalitetna
sortna vina severnog tipa, od kojih se neka mogu uporediti s rajnskim,
mozelskim i francuskim vinima. Najpoznatija vina ovog kraja su
fruškogorski rizling, talijanski rizling, rajnski rizling, župljanka,
traminac, buvije, frankovka, plemenka, silvanac zeleni, portogizer i
specifični aromatizovani bermet. Nacionalni park Fruška Gora je predeo
izuzetnih prirodnih odlika i kulturno-istorijskih znamenitosti.
Njegovih 25.000 ha prava su riznica flore i faune. Zbog svog
geografskog položaja u njemu rastu i orhideje i četinari i obitava
raznovrstan životinjski svet : od srna i zečeva do divljih svinja i
orlova. Blage padine, stoletne šume hrasta kitnjaka i belog graba, koje
obuhvataju oko 90% parka, čuveno vinogorje i stari manastiri privlače
pažnju kako izletnika, ljubitelja prirode, tako i naučnika. U flori
Fruške Gore zabeleženo je preko 1400 vrsta, od toga se izdvajaju vrste
reliktnog i endemičnog karaktera /lovorasti jeremičak, gorocvet, niska
perunika ili preko 20 vrsta iz porodice orhideja/. Ovaj prostor pruža
gostoprimstvo predstavnicima više od 200 vrsta ptica, kao što su orao
krstač, patuljasti orao, detlić, siva senica i mnoge druge. U svetu
životinja ovde se sreću retki sisari poput divlje macke, jazavac, kune
zlatice i mnoge vrste slepih miseva. Ova planina je vrlo interesantne
geoloske proslosti, pa je u njenim sedimentima pronadjena izuzetno
raznolika fosilna fauna, sa najpoznatijim lokalitetima Cerevicki potok
/164 pronadjene fosilne vrste/ i usek kod Grgetega sa 120 vrsta, sto su
jedinstveni slucajevi u Evropi. Po obodu Nacionalnog Parka Fruska Gora
smešteno je 17 pravoslavnih manastira izgrađenih krajem 15. i tokom 16.
veka, doseljavanjem srpskog monastva i stanovnistva iz juznih krajeva
zemlje u strahu od Turaka. Ovi manastirski kompleksi, većinom
obnovljeni u 18. veku, čine jedinstvenu kulturno-istorijsku celinu
srpske barokne umetnosti, čija je duhovna i edukativno-turistička uloga
od izuzetnog značaja. U zapadnom delu Fruske Gore su sledeci
pravoslavni manastiri : Privina Glava, Divsa, Petkovica, Kuvezdin,
Sisatovac, dok se do ostalih "kutaka duhovnosti" stize veoma
jednostavno krecuci se planinskim grebenom, odnosno regionalnim
putevima dobrog kvaliteta. Tu goste zeljne duhovnog okrepljenja ocekuju
manastiri : Besenovo, Mala i Velika Remeta, Jazak, Vrdnik-Ravanica,
Beocin, Rakovac, Staro i Novo Hopovo, Grgeteg, Krusedol, kao i Sremski
Karlovci, centar srpske duhovnosti, obrazovanja i kulture.

Nacionalni park Kopaonik


Palaninski masiv Kopaonika pokriva 2758 kvadratnih kilometara centralnog dela Srbije. Oivičen je rekama Lab, Toplica, Rasina, Ibar, Sitnica i Jošanica.
U svom najvišem delu je zaravnjen tako da vrhovi Gobelja i Pančićev vrh
ne deluju dominantno srazmerno svojoj visini. Iako Pančićev vrh sa 2017
metara nije najviši vrh Srbije, visoka i prostrana površ Ravnog Kopaonika
čine vizuelno planinu najmarkantnijom u tom delu Balkana. Snegovi na
Kopaoniku počinju rano da padaju a debeo snežni pokrivač se lagano topi
do početka leta pa je planina bogata vodenim tokovima. Geološki sastav
planine uzrokuje da su vode Kopaonika često mineralizovane a ponekad i
termalne. Na istočnoj strani planine se nalazi veći broj termalnih
izvora od kojih nastaje reka Toplica. Najpoznatije banje Toplice su
Lukovska i Kuršumlijska banja. Na zapadnoj strani se nalazi Jošanička banja, pored istoimene reke.
Sam naziv planine ukazuje da se nekad dosta kopalo po njemu a toponimi Suvo Rudište i
reka Samokovka su najbolji dokaz rudarske aktivnosti i u vremenima o
kojima nema pisanih podataka. Veliko rudno bogatstvo Kopaonika je bilo
razlog da je reka Ibar bila kičma i glavna žila kucavica srpske
srednjevekovne države. Gradovi Maglič, Koznik, Brvenik, Zvečan i Ras
su čuvali rudnike i puteve koji su vodili do njih. Veliko bogatstvo
kopaoničkih rudnika su Nemanjići trošili na stalno uzdizanje države i
gradnju velelepnih zadužbina u kopaoničkoj podgorini. Tako su nastali
manastiri Žiča, Studenica, Gradac, Stara i Nova Pavlica, Sopoćani i Đurđevi stupovi u dolini Ibra
(i Raške). Na istočnim padinama, u dolini Toplice je veliki župan
Nemanja podigao svoje prve zadužbine, crkve posvećene Bogorodici i
Svetom Nikoli kod Kuršumlije. Pomenimo da se tragovi Nemanjića nalaze u
blizini ili se poklapaju sa tragovima Vizantije, R, ima ili nekih još
starijih civilizacija. Na samom Kopaoniku, ispod Pančićevog vrha, na
lokalitetu Nebeska stolica se nalaze ostaci crkve Svetog Prokopija iz
VII veka. Kultno mesto je Metođe, crkvište u pećini, u blizini puta
koji od Brzeća vodi ka vrhu planine.. Metođe je
omiljena destinacija posetilaca Kopaonika jer se u blizini svetinje
nalazi par metara visok gejzir. Značajan spomenik iz bliže istorije je
grobnica Josifa Pančića, koja se nalazi na najvišem vrhu planine.
Pančićev vrh je i dobio ime po ovom naučniku koji je dobar deo života
posvetio Kopaoniku i njegovim posebnostima.
U Nacionalnom parku se nalaze 12 rezervata. Lokalitet Kozje stene
je zanimljiv sa reliktnim četinarskim zajednicama, vresom i kopaoničkom
ljubičicom. Na Jankovoj bari se nalazi najveća planinska tresava na
Kopaoniku. U pukotinama stena na Gobelji se nalazi alpski runolist a u
Jelaku su dobro očuvane bukovo jelove šume u kojima se javlja i tisa. Svetilište Metođe
čine mističnim i mešane listopadne i četinarske šume. Samokovska reka
je zanimljiva jer se tresavska vegetacija prepliće sa šumama smrče. U
neposrednoj blizini reke se nalazi Markov kamen, gomila giganstskih
stena koje neobično podsećaju na pagansko svetilište. Semeteško jezero
je poznato po plovećem ostrvu a zanimljivi su lokaliteti Borovik i Banjski borjak.

Nacionalni park Šara


Na krajnjem jugu Srbije duž granice s Makedonijom, prostire se markantna
Šar-planina, oštro morfološki ograničena nisko spuštenom
Prizrensko-Metohijskom, Kosovskom i Pološkom kotlinom. 39000 ha strmih
severnih padina glavnog grebena Sare i njenih metohijskih ogranaka
Ošljaka, Ostrovice i Kodža Balkana, proglašeno je za Nacionalni park u
privremenim granicama. Nakon detaljnih istraživanja i valorizacije
područja, stručnjaci predlažu proširenje granica na oko 70000 ha ovog
jedinstvenog centralnobalkanskog masiva. Glavni greben planine Sare,
dug 95 km, sadrzi visoke površi i bočne grebene raščlanjene brojnim
divljim vodotocima i obuhvata preko 100 vrhova visine iznad 2000 m, od
čega 30 vrhova prelazi 2500 m.
Na makedonskoj strani planinskog masiva Sare dominira Titov vrh
(2747m), a na srpskoj strani Bistra ( 2661 m). Šar-planina Sa više od
100 cirkova, konzerviranim tragovima kretanja leda i njegovog otapanja
tipski oblikovanim valovima, očuvanim bedemima džinovskih morena u
dolinama, brojnim glacijalnim jezerima i raznovrsnim mikro oblicima
glacijalnog reljefa, Šar-planina predstavlja pravi muzej glacijalnog
reljefa pod otvorenim nebom. Sudar mediteranskih i kontinentalnih
uticaja duž visokog šarskog bedema, uticao je na pojavu različitih
mikroklimatskih varijanti. Dok se u podnožju, duž dolina Prizrenske
Bistrice i Lapenca oseća topli dah mediterana, na najvišim vrhovima
vlada surova periglacijalna klima. Geološka, morfološka i klimatska
raznovrsnost ove vodom najbogatije balkanske planine, čiji potoci otiču
u tri morska sliva, uticala je i na neprocenjivo bogatstvo njenog
biljnog i životinjskog sveta /oko 2000 vrsta vaskularne flore i brojni
tercijarni relikti i endemorelikti, preko 200 vrsta ptica i 147 vrsta
leptira/. Sara je najpoznatija po ovdasnjoj psecoj rasi Sar-planinca,
psa ovcara cuvenog po svojoj hrabrosti, snazi i izdrzljivosti.
Kulturno-istorijsko nasleđe Nacionalnog parka Šar planina se odlikuje
velikim bogatstvom, raznovrsnošću i posebnim značajem za srpski
identitet i istoriju. Pored srednjevekovnih utvrđenja, naselja i
mostova, posebnu dragocenost predstavljaju 34 srednjevekovne crkve i
manastiri poput isposnice i manastira Sv. Petra Koriškog iz 13 veka ili
manastira Sv. Arhangela iz 15 veka u kanjonu Prizrenske Bistrice
nadomak Prizrena - srednjovekovne srpske prestonice u podnožju "carske
planine". Visoko vrednovano prirodno i kulturno nasleđe koje baštini
Nacionalni park Šar - planina svrstava ovo područje u predloge za
međunarodnu zaštitu, upućene organizaciji UNESCO (za program Svetske
prirodne i kulturne baštine i Čovek i biosfera). Očuvanje ovih
vrednosti postaje posebno značajno u vremenu nakon agresije NATO i
konflikata na Kosovu, koji su izvor višestrukog rizika te stoga
pojačanog stručnog i naučnog interesovanja jugoslovenskih i stranih
eksperata za ovo područje. U okviru projekta Zavoda za zaštitu prirode
Srbije i ustanove za zaštitu prirode u Republici Makedoniji, područje
Nacionalnog parka Šar planina posmatra se kao budući zajednički
Nacionalni park. Granice sadašnjeg Nacio

Bogorodična crkva Ružica je crkva koja se nalazi u
severnoistočnom podgrađu Beogradske tvrđave, ispod Zindan-kapije. U doba
despota Stefana Lazarevića postojala je stara crkva istog imena, koju
su Turci pri osvajanju Beograda 1521. godine porušili. Sadašnja crkva
bila je u 18. veku barutni magacin, koji je 1867-69. godine pretvoren u
vojnu crkvu. Posle velikih oštećenja, nastalih posle Prvog svetskog
rata, crkva je obnovljena 1925. godine. Izrezbareni ikonostas je uradio
Kosta Todorović, a ikone na njemu naslikao jeromonah Rafailo Momčilović.
Zidne kompozicije naslikao je Andrej Bicenko, ruski slikar.

CRKVA SVETE PETKE,Kalemegdan