Zapis kamena

Smislite, lep, ružan, tužan, vaš lični, poklonjen, ma neću da vas učim ja. Kratak jasan, nije Haiku, nije ni minijatura, epitaf je na ploči belog mermera, crnog granita, na nekom mestu gde spava veliki mrtvi grad i mi jednom.

епитаф


везам редови од мисли уморни
прескокнувам линии и упорам
во потрагата по нови логичности
а насекаде, нелогичности од игри
судбински, остварени за да болат...
прекинувам, не чекорам, не мислам,
не пишувам...а тие постојат, се редат
и одат против мене... се пополнуваат
и тогаш кога треба да мируваат,
и тогаш кога треба да спијат и се молат,
и тогаш кога свеста ги пополнува местата
празни, пусти, изделени од себеси...
и тогаш кога знаат само за тебе,
и тогаш кога гледаат низ очите твои,
и мислат низ мислите твои,
и тогаш кога плачат низ солзите твои...
и тогаш кога се поклонуваат пред сознанието
за неминовноста од резот на судбината
што прошарал низ средината на душата,
што одзел дел од неа, ја расцепкал на
неколку дела, без основа да се спојат некогаш.
ме кине гледањето низ боите на непостоењето,
ме срамнува со нееднаквоста на денот и ноќта
што бесшумно, а грчевито заминуваат во
тишината и сенката на боровите сведнати
над главите што тажат....врз осаменоста нивна,
врз полињата со цветови што на тага мирисаат
и глуво во вечноста заминуваат без да се свртат
и уште еднаш й се поклонат на конструкцијата
од овој живот...обмислена да нè заведе, а потоа
одведе до полето на бескрајноста.... со разделбата
втемелена во тој последен поглед без мечти и
смисловни илузии за уште еден ден постоење...

п.с. посветена....

* * *
денеска буквите тажно болуваат
полнат редови превртени, тешки
за стварноста треба да кажуваат,
за времето долго, а кратко, минливо...
исечоци насекаде од сеќавања се
слеале врз светлината од свеќите и
мирисот на љубовта што останува
во срцата ... прекинати мисли,
погледи магливи од водите горчливи
и усни згрчени од вриежот во душата...
и гордост што бог него им го дал
да биде радост нивна животна....
... заминува тивко постоењето....
заминува насмевката, заминува
без можноста за повторна средба и
топол стисок на топлата прегратка
заминува незаборавот, а останува
вечно да постои во крвта и срцата
стоплени од љубовта негова....


... светлина – спокој – за душата незаборавна!

‎***
Тивко догорува песната во каминот.
Солзи, само солзи се леат.
Но тие не се доволни
да се изгасне болот.

‎***

УКРАДЕН МОЛК,
ПОЗАЈМЕНА ТИШИНА,
ИЗГУБЕНИ СОНИШТА,
САМО ЅВОНА ШТО ПОВИКУВААТ
НА ТИВОК, НЕЧУЕН БОЛ
ВОСКРЕСНАТ ОД БУЧНОСТА
НА ДЕНОТ МАГЛИВ, ПОРОЕН...
ТАЈНО И ТРАЈНО ВОВЛЕЧЕН
ВО ПЛАТНА ЦРНИ, ТЕШКИ,
МРАМОРНИ... А СЕ СКРИЛА
МЛАДОСТА И НЕМИРОТ НА
ПРЕПЕЛИКАТА, И МРАКОТ
ШТО ОДЗЕМА ЛИКА УБАВА,
И СЈАЈ КРИСТАЛЕН НАТОПЕН
СО СОЛЗА ВРЕЛА, И ЗЕНИЦА
ПРЕГОРЕНА... ЗАКЛУЧИЛ КАТАНЦИ
И ВОЗДИШКА НАДЕЖНИ
ЗА УШТЕ ЕДНА ПРЕГРАТКА...

Zivljela... Patila... Voljela... Umrla srecno

Na spomeniku jednog cobanina:

Putnice, stani da cujes nevolju moju
jesu ovce, ali ja nisam na broju.

Na jednom pustom grobu gde je obrasla trava nadziru se slova urezana na maloj ploci...

Ziveh ceo zivot znajuci da nisam ziv
Voleh ceo zivot znajuci da nisam voljen
Lutajuci ceo zivot znajuci da nisam lutalica
Plakao bez razloga a znao da nisam tuzan
Veselio se kad je bilo veselo
Znajuci da nisam srecan
I na kraju umreh sam
Bez ljubavi,srece i doma.
Sam kao da nisam ni postojao
Urezana ova slova ostace
Kao opomena i poruka za druge.
Da nije vazno kako zivis
Vec da umres a da zivis
U secanju drugih i voljenih.....

Ko ce zeleti da razume sve moje
Rime i plime u svitanja mnoga
Neka svrati do groba moga
Ostavi cvet umesto suze ili
Cigaretu,tek,svejedno je sta!
Ova moja molitva neka saceka da
Putnik namernik il srodna dusa neka
Suzom okvasi kamen i pelen sa njega
Rukom skine
Zelja da me mine sto dodjoste
Na mesto bezimene
Romanticne i neshvacene
Muzikom i stihom zadojene
Umesto majcinog mleka...

Bila si svila,nebo i mesec
Mnogima mila,draga i srodna
Verovala ko neka vila
Da tako treba i da se tako mora!

'Kada dotaknes horizont,znaj,tvom putovanju je kraj.'

Hej, ne dolazite ovde. Ja nisam tu.
Znate li da vas volim i koliko sam vas volela?
Znate. Zato idite i uradite nesto za sebe. Samo za sebe.
Nesto sto ce vam sledeceg jutra, kada se probudite, izmamiti osmeh na licu.

Sada idite, napravite taj prvi korak.
Znate koliko bih se radovala sa vama zbog njega?
Znate, ali ipak, to uradite zbog sebe, a ne zbog mene.
Uvek sve uradite prvo zbog sebe, jer samo tako će to moći da bude dobro i za druge.
Samo tako, zapamtite.

Ja sam svoje korake odhodala i dotakla zvezde. One koje još uvek čekaju na vas.

Vaša zauvek.
Svoja uvek.